கண்ணில் நீர் மல்க மகிழ்வேன்

பள்ளி செல்ல பிள்ளைகள் அழுவதும்

உற்றவர் மாண்டதும் பெற்றவர் அழுவதும்

படிப்பின் பயன் பின் நாளில் என்னவென்று தெரியாது பிள்ளைக்கு

மாண்டபின் என்னவென்று உணராது மூட மதியும்

கடந்த நிலை கனவுகளை ஆளும் பொழுது

இருக்கும் நிலையே நினைவில் இல்லாது போகும்

இன்று வந்ததே நாளை வரவே

நாளை வரப்போவதே எப்போதும் கலைந்து போகும் கனவே

பிறக்கும் வரை பிண்டம்

இருக்கும் வரை பெயர்

விட்ட மூச்சை இழுக்க மறந்து விட்டால் கூடு

இதில் நான் எங்கு வந்தேன்

என்னுடையது என்று எதை நான் எங்கு எடுத்து வைப்பேன்

எடுத்தே வைத்தாலும் – வைத்ததை

கூடு கூடு என கூடிக் கழித்து விழும் கூட்டில் எங்கு சுமப்பேன்

மகிழ்ச்சியை காசு கொண்டு கணக்கிட்டு

சிரிப்பினை கொண்டு மகிழ்ச்சியை இடைபோட்டு

கூடு விழும் நாள் வரை நாடு பல தேடி

உன்னை உணராது இழுக்க மறந்துபோவேனோ

பரம்பொருள் உன்னை கண்ட பின் சிரிப்புக்கு மட்டும் இடம் ஏது

வாழ்க்கையே வெறும் புல்லி என்று ஆனா பின் மரணமா வலித்திடும்!

காலமெனும் சிலந்தி எம் தோல் எல்லாம் வலை பின்னி

மயிர் சாயம் வெளுத்து

வானம் பார்த்த பூமியென தலையாகி

உறவுகள் என்ற இச்சையோடு இணங்கி

போகும் நாள் வரை பிடித்திருந்தால்

காலன் அவன் இழுக்கையில் எங்ஙனம் உணர்ந்து செல்ல

பெற்றதை எல்லாம் தந்து

கொண்டதை எல்லாம் கொடுத்து தீர்த்து

உண்டதை எல்லாம் சீரணித்து

போகும் வழி பார்த்து இருப்பின்

நீ அழைக்கையில் தானே எழுந்து

பின்னே ஒட்டிய மண்னைகூட துடைத்து வந்து

உன் பாதம் பற்றி அமர்வேன்

அமரனாவேன்!

மகுடி

ஒரு முறை உண்டு

தினங்கள் இரண்டு சுருண்டு கிடந்தேன்

உறவுகள் எல்லாம்

மாதம் கிழித்து எறியும் சட்டையென இருந்தேன்

என் வட்டாரத்தில் யாரும் வரலாம்

யவரும் தங்கிட முடியாது

யாரையும் தாங்கிட நான் இல்லை என்றிருந்தேன்

ஒரு முறை பட்ட சலனத்தில்

சிக்கி இப்படி மாறினேனோ

இல்லை இப்பிறப்பே எனக்கு இப்படிதானோ என்றிருந்தேன்

மகுடியாய் வந்தாய்

சிரிக்க வைத்தாய்

என்னை நானே ரசித்தேன்

என் கனவுகளை உணவாய் உண்டாய்

பாவம் ஏதும் பார்க்காதவனுக்கு

பயம் தொற்றிக்கொள்கிறது

என் இருளினை எரித்து

காணாத வெளிச்சம் தந்தாய்

காயத்திற்கு மருந்து தேடாதவனை

உன்னோடு பேச காரணம் தேட வைத்தாய்

இதுவரை தனியாய் இரவும் பகலும் கடந்தவன்

இந்த மகுடிக்கு

ஒவ்வொரு நொடிக்கும் ஏங்கி

உற்றத்தோழனாய் இருந்த தனிமைக்கு பயந்தவனானேன்!